Nature & Découverte

Nature & Découverte is een van de weinige grote winkelketens die in mijn vriendengroep over het algemeen is geaccepteerd als ‘leuke winkel’, en waar zonder intellectueel dedain cadeautjes worden gekocht voor andere leden van de vriendenkring. Want winkelcentra worden meestal vermeden om voorrang te geven aan onafhankelijke, prielerige biologische winkeltjes waar men soortgelijk gestemde mensen vindt, die eveneens heel erg na hebben gedacht over hun keuzes.

Maar zo niet bij N&D! Men heeft zelfs geen schaamte om er in de massagestoel te gaan zitten, een fantastische marketingtruc die in elk van hun filialen aanwezig is, en die bijna nooit vrij is, want wie wil niet zo maar even gaan zitten op een stoel terwijl er allerlei mechanismetjes aangenaam onder je kont en tegen je rug aan bewegen? Gratis…!

De nachtwerker

Parijs, zondagochtend, 9:40 uur zo ongeveer. De metro is niet vol maar zeker ook niet leeg. Schuintegenover me rechts zit een man waar ik liever niet naar kijk, dus kijk ik maar links van hem. Daar zit een andere man op hetzelfde type blauwe nepleren zeteltje, maar zijn hoofd hangt naar voren. Hij slaapt. Het is een diepe en ongecontroleerde slaap, want zijn hoofd bungelt heen en weer met de bochten die de metro neemt. Zijn schouders stabiliseren hem niet veel daarin: ook die dansen mee tussen de slaap en de schokken die voortkomen uit de bochten van de tunnels.

Pauze

Lieve lezers,

Het was al enige tijd stil op dit blogje. Na zo’n vier jaar in de Franse voel ik me redelijk geïntegreerd en frustreren de Parijzenaars me steeds minder. (Heel gek is dat, zou ik nu toch zelf ook zo’n irritante en hooghartige persoon zijn geworden?)

Enfin, het einde van het jaar leek me het juiste moment om dit blog officieel op pauze te zetten. Ondertussen werk ik offline aan andere projectjes, en online kunnen jullie me volgen op Puur Parijs, Spotted by Locals en op Schrijver in Frankrijk voor mijn briefuitwisselingen met Peter Hagtingius uit de Provence.

Ook neemt mijn webadres een stapje terug: bisesdeparis.com wordt https://bisesdeparis.wordpress.com.

Veel dank voor jullie aandacht en interesse in mijn schrijfsels de afgelopen tijd, jullie horen nog van me!

En natuurlijk: Fijne Feestdagen!!

Julia

Fashion week

Parijs als stad van de mode, daar hadden we het nog niet over gehad. Maar nu kan het, want ondergetekende was zowaar présente bij la fashion week, oh la la! Spektakel spektakel spektakel! Hoog tijd om daar eens wat over te vertellen.

Piscine Molitor

Na de bezigheid waarin Parijs net voor de zomer verzeild was geraakt, viel het na een  teleurstellend voetbalresultaat (nooit gedacht dat ik dit woord op dit blog zou uittikken) in een verstilde zomer. En omdat er in Parijs niks gebeurt in de zomer, moet men zelf maar wat gaan doen.

Uit naam van de verslaggeving werd ik uitgenodigd voor een aperitief op het dakterras van het Piscine Molitor. Voor de non-intimi: Piscine Molitor is een zwembad waar men naar zegge honderd euro neerlegt (HONDERD EURO beste mensen!!) om een dag met de bips in het water te hangen. Of dit bedrag klopt weet ik niet. Als ik de website van het Molitor consulteer prijkt er in een hoekje een cryptisch prijslijstje waar alle bedragen nog veel hoger liggen, maar waar het moeilijk te definiëren is waar deze precies voor staan. Begrijpelijk dat ze dit soort zaken vaag houden, hun clientèle zal meest waarschijnlijk niet zo moeilijk doen over details.

Over-stromingen

Uw schrijfster is een beetje stil de laatste tijd en dat is geheel zonder reden, want er gebeurt heel wat in Parijs. De stad wordt namelijk overspoeld door regen, voetbalsupporters en stakers, waarbij het moeilijk is vast te stellen welk van de drie het meest verwoestend is.

Voor de voetbaltoerist zal Parijs dezer dagen een interessante gewaarwording zijn. De oevers van de Seine zijn nog nat en waar hij hoopt een beetje ravage aan te richten, daar zijn de stakers hem voor.

Parijs is sowieso een rare stad voor een EK voetbal: veel te snob. Het leuke is dat de voetbaltoerist maling heeft aan de Parijse etiquette van wat hoort en wat niet hoort. Een goede les voor de Parijzenaar, me dunkt, die tijdens deze bijzondere periode zijn chique ego even opzij kan leggen en voor zijn persoonlijke ontwikkeling inspiratie kan zoeken bij de voetbaltoerist. Ik denk hierbij zoal aan de volgende nuttige tips:

Politiek, saaie polémique!

In 2012 belande ik in Parijs, om precies te zijn op het moment dat mijnheer Hollande de verkiezingen had gewonnen: precies 4 jaar geleden dus. Via via was ik op de dag des oordeel uitgenodigd bij een grondig overtuigde socialiste die bij bekendmaking van de uitslag uit haar dak ging, ons champagne inschonk, en vervolgens gehaast met vlag naar de Place de la Bastille afstormde om daar haar vaderlandsliefde te uiten. Eenmaal daar aangekomen vond daar een uitzinnig spektakel plaats: men wist van vreugde niet waar men het van moest hebben en klom daarom maar in lantarenpalen en op standbeelden, al toeterend, juichend enzovoorts.

Toch wat anders dan een overwinninkje Balkenende of Rutte in het Koninkrijk der Nederlanden.

‘In dit land lééft de politiek dus echt’, dacht ik toen.

Mocht dat toentertijd nogal een open deur van een conclusie lijken, anno 2016 breng ik deze politieke beschouwing zowaar in twijfel. Want, wat neem ik allereerst bij mijzelve waar? Als een doorgaans toch relatief maatschappelijk betrokken persoon volg ik de Franse politiek simpelweg niet.

Toch niet zo best, want er valt over Frankrijk anno 2016 best wat te zeggen. Maar grote demonstraties ten spijt is de politiek hier gek genoeg nogal statisch en saai. Hoe krijgen die Fransen, toch niet de minste debaters, dat voor elkaar? Ik probeer hier een verklaring te vinden.

Ongewone mensen

Een tijdje geleden was ik in Nederland, alwaar ik tijdens een boekpresentatie aan de praat raakte met een man die zich voorbereidde om naar de hemel te gaan.

Dat doen er misschien meerderen op deze aarde, maar de voorbereidingen van de persoon in kwestie waren zeer concreet en bovendien onorthodox. Zo had hij bijvoorbeeld een rugzakje met spullen voor in de hemel en wist dat er maar een beperkt aantal plaatsen daarboven beschikbaar was (vijftien geloof ik, of misschien twintig), waardoor je dus wel heel erg je best moest doen hier op aarde. Ook wist hij al precies hoe de overgang naar de Andere Wereld zich zou afspelen: hij zou opeens verdwijnen en zijn kleding zouden als vodden op de grond achterblijven – de teletransportatie gebeurde blijkbaar naakt. (Hoe het dan met die rugzak zat, weet ik niet.)

Voor mij was er in principe geen plek meer in dit exclusieve plekje in het hiernamaals, maar wilde ik nog enige kans maken dan moest ik vooral geen lippenstift dragen. En mijn rokje kon eigenlijk ook niet.

Terwijl de beste man mij dit vertelde merkte ik dat de rest van het gezelschap dat ons omringde geruisloos afstand had genomen. En omdat bij mij het kwartje iets later was gevallen omdat ik er nog even vanuit was gegaan dat ik te maken had met iemand met een zeer levendige fantasie of een ongebruikelijk gevoel voor humor, was ik nu zijn enige gesprekspartner.

Wie de man kende op deze gelegenheid, en wat hij zocht? Waarschijnlijk niemand en niets. Maar terug in Parijs bleef de ontmoeting in mijn hoofd hangen en opeens besefte ik waarom: de ietwat vreemde man had ik toch niet zo snel op een boekpresentatie in Parijs tegen kunnen komen.

Gelukszoekers, deel 2

Aan het eind van de afgelopen zomer werd uw schrijfster geconfronteerd met asielzoekers die gerangschikt op matrasjes lagen onder een trendy bar met uitzicht over de Seine. Het is alweer even geleden, maar desalniettemin is die onplezierige confrontatie blijven doorsudderen in mijn gemakzuchtige geest. De vluchtelingen bleven in het nieuws en bovendien fladderden er uitnodigingen voorbij in mijn Facebook-nieuwsfeed, waardoor het een beetje ongemakkelijk werd om de hele tijd niet op die uitnodigingen in te gaan.

Dus toen op een dag vriendin Mathilde vertelde dat ze zich ontfermde over een Soedanees zag ik daarom uiteindelijk een kans die ik niet langer kon ontwijken. Ik zou mij nuttig maken in het begeleiden van een Soedanees +1 naar de bibliotheek van het Centre Pompidou, alwaar Mathilde hen een gratis computercursus Frans wilde tonen. Een eerste stap naar hun Franse integratie, zeg maar.

Parijs, gewoon weer normaal

Allereerst een zeer gelukkig nieuwjaar gewenst aan mijn dierbare groepje lezers! Dat 2016 een blij jaar mag worden, met veel naastenliefde en optimisme en een terugverende economie, en met weinig aanslagen, bommeldingen en andere lelijke dingen zoals selfiesticks.