Franse wansmaak

Wansmaak of smaak?

Parijs, de stad waar alles draait om de goede smaak, le bon goût.

Eten? Het moet per definitie goed smaken.
Kleding? Als het maar elegant is.
Films? Als ze maar filosofisch en hoogdravend zijn.
Etc.

Wie moe wordt van dit smaakvolle keurslijf, wees gerust: ook in Parijs is er plaats voor wansmaak. Net zoals alle goede smaak ingeprent lijkt te zijn bij de Fransen, zo verbaas ik me evenzeer over bepaalde foute dingetjes die ze met evenveel enthousiasme in de armen hebben genomen. Hier een lijstje, gerangschikt van een beetje erg naar zeer ernstig.

Slechte cappuccino
Goed, cappuccino is natuurlijk geen Franse uitvinding. Maar ook al wil je in Parijs graag zoals de Parijzenaren doen, soms heeft men eens zin om de gebruikelijke p’tit café af te wisselen met een cappuccino. Helaas snappen ze daar in Parijs niks van. De melk is, indien ze die niet hebben vervangen door crème Chantilly (slagroom), vaak een slap prutje dat in elkaar zakt door de hoeveelheid cacao die eroverheen is gegoten. En daar betaalt men dan rustig € 5 voor.

Het lettertype Comic Sans
Goed, er zijn misschien ergere dingen in de wereld, maar menig grafisch ontwerper zal niet ontkennen: Comic Sans is een verschrikkelijk lettertype. Irritant blij, gebruikt in een ontoepasselijke context, of in welke context dan ook – dit lettertype had niet moeten bestaan. En de Fransen gebruiken ‘m met liefde in de “grappige” mails op werk, op bestelwagentjes, op uithangborden… Er is zelfs een kledingmerk dat uitgerekend dit lettertype heeft uitgekozen. Wie snapt dit? (Of wie kan hier zich hier samen met mij over frustreren..??)

Kinderachtig ontbijt
Van alle maaltijden is het ontbijt hier toch het minst gourmand. In theorie neemt men een krokant croissantje, of een nog lekkerder pain aux raisins. Maar ook de Fransman heeft niet altijd tijd om eerst langs de bakker te gaan. En omdat het ontbijt per sé zoet is stopt hij zich ’s ochtends vol met infantiel voedsel: denk aan allerlei blije Kellogg’s varianten gemengd met de hieronder genoemde melk, industriële LU-koekjes met chocolade- of chemische aardbeiensmaak en Amerikaans toastbrood. En Nutella natuurlijk. (Ook al is Nutella stiekem heel erg lekker.)

Lang houdbare melk
Nu drink ik zelf geen melk, maar ben ik solidair met de melkdrinkende Nederlander (<- een pleonasme): verse melk is in de supermarkt nauwelijks te vinden. Men leeft hier met gecondenseerde melk. Getver.

Roze wc-papier
Waarom zou je je billen willen afvegen met iets dat roze is? Iemand een idee?

Muzak
Zet een Franse commerciële radiozender aan en je wordt overspoeld met net-niet-gelukte popsongs in het Frans. De wet schrijft immers voor dat 60% van de gespeelde muziek van Franse bodem hoort te zijn. Misschien ligt het voornamelijk daaraan, want ik kan me niet voorstellen dat iemand plezier wordt gedaan met de halfsentimentele smartlappen die soms voorbijkomen.

(Overigens bestaan hier ook echt fantastische radiozenders met niets dan goede muziek, waar ik een andere column aan zou kunnen wijden.)

Lunch bij MacDonald’s
Tussen alle pretentie over Goed Eten treft met verrassend veel papieren zakjes van de Mac op de lunchtafels in de kantine op kantoor. Een MacDo wordt hier namelijk gezien als een volwaardige lunch. (????) En ja, er zijn veel lekkerder restaurants en afhaalplekken in de buurt. Maar MacD doet daar blijkbaar dus niet voor onder.

Sterker nog, in meer bourgeois kringen is een MacDonalds op de zondagmiddag een soort culttraditie geworden. Bekakte Parijzenaren eten zondag dus graag een Big Mac. (????????)

UGGs
U kent ze wel, de schoen / laars zonder vorm. Die op z’n meest voor comfortabele sneeuwschoenen door zouden kunnen gaan. Maar dat niet zijn, want niet-waterbestendig en bovendien slecht voor de voeten. Welnu, ze zijn ook hier gesignaleerd. Sterker, de Australiërs hebben een flagship store in de Marais durven plaatsen waar onder meer speciale modelletjes met extra veel diamanten verkrijgbaar zijn. Mocht een terrorist dit lezen, dan wil ik hem/haar de vriendelijke suggestie doen om er een bommetje op te gooien.

Andouillette
Dit is geen geïmporteerde wansmaak, maar horror afkomstig uit de ingewanden van de Franse cultuur. Letterlijk, want de andouillette is een rubberachtig worstje gevuld met… ingewanden. De buitenkant is licht doorzichtig zodat de losse deeltjes van de worst van buiten al een beetje zichtbaar zijn. Snijdt men hem door dan zakt de worst een beetje in en glibberen die interessante blubberige vormpjes uit het vel. Een weeë, walgelijke geur doet zijn intrede. Wie hierbij nog niet voldoende is gewaarschuwd, neemt alsnog een hap om deze direct weer uit te spugen.

Is er iets mis met de worst? Had deze toch al zeker ruim de houdbaarheidsdatum overschreden?
Niets daarvan. Dit is de authentieke smaak van de andouillette. In Frankrijk bestaat er zelfs een club van andouillette-liefhebbers, genaamd “AAAAA” (Association Amicale des Amateurs d’Andouillettes Authentiques), die ervoor zorgt dat de smaak op pijl wordt gehouden.

Iets wansmakelijkers kan ik werkelijk niet bedenken. Heeft u nog suggesties?