Parijs, zondagochtend, 9:40 uur zo ongeveer. De metro is niet vol maar zeker ook niet leeg. Schuintegenover me rechts zit een man waar ik liever niet naar kijk, dus kijk ik maar links van hem. Daar zit een andere man op hetzelfde type blauwe nepleren zeteltje, maar zijn hoofd hangt naar voren. Hij slaapt. Het is een diepe en ongecontroleerde slaap, want zijn hoofd bungelt heen en weer met de bochten die de metro neemt. Zijn schouders stabiliseren hem niet veel daarin: ook die dansen mee tussen de slaap en de schokken die voortkomen uit de bochten van de tunnels.
Bises de Paris ! 