Verplichte nonchalante elegantie

Sinds ik een klein meisje was, heb ik gehouden van het dragen van jurkjes. Toen ik een jaar of zes was en mijn moeder me een keer naar school bracht en voor de verandering een tuinbroekje bij me had aangetrokken dacht ik: dit gaat niet. Ik liep terug naar huis, belde aan en mijn moeder was verbijsterd toen haar dochtertje bleek te vragen of ze zich als-je-blieft mocht omkleden. Niet veel later was ik terug op school in een van mijn vertrouwde tenues.

Deze voorliefde werd verdrukt op de middelbare school en tijdens mijn studie, waar spijkerbroek en gympen het uniform waren. Maar in Parijs voelde ik me altijd in mijn element als ik een jurk kon aantrekken zonder uit te leggen dat het niet voor een feestje is, maar gewoon, omdat dit nu eenmaal is wat ik graag draag. En waar in Nederland een jurkje uitzondering is, zo zijn mijn jurkjes in Parijs nothing: je kunt vrouwen blijven tellen waarbij je je afvraagt: hoe krijgen zie die outfit bij elkaar, zo mooi. En zonder dat het ooit “te veel” lijkt.

Over het algemeen bewonder ik dit allemaal graag en neem ik af en toe graag “inspiratie” (= schaamteloos kopiëren) uit de stijl van de Parisiennes. Echter merkte ik laatst dat mijn kijk op kleding toch enigszins is verdraaid sinds in in Parijs woon. Het dilemma was: op reis naar Schotland met alleen handbagage. Wat is daar het dilemma aan? Welnu, ik moest voorbereid zijn op kou, wind en lange wandelingen in de modder terwijl in Parijs net de lente begon en de stemming frivool was. En omdat ik geen bagageruimte had voor een “outdoor” outfit (outdoor tussen aanhalingstekens want stoere, goede buitenkleding heb ik uiteraard niet), moest ik in mijn slechtweer-look naar het vliegveld, en daarna terug.

En wat is daar dan zo erg aan? Dit: in mijn weerbarstige parka, vale jeans en vormeloze laarzen had ik de behoefte om op mijn voorhoofd te schrijven: ZO KLEED IK ME NORMAAL GESPROKEN DUS NIET HOOR! En verbeeldde me dat iedereen me aankeek alsof ik recht van de noordpool kwam.

Wat een gène, en dat voor een reisje van anderhalf uur in het openbaar vervoer! Is uiterlijk vertoon dan opeens zo belangrijk voor me geworden?

Dit riep dan weer de vraag bij me op: voor wie kleed ik me eigenlijk? Ik dacht voornamelijk om mezelf een plezier te doen, maar waarom kleed ik me dan met meer aandacht sinds ik in Parijs woon?

Een tijdje geleden had ik een vriendje (Parijzenaar) die de gewoonte had om elke outfit van me van boven naar beneden te bestuderen om vervolgens de conclusie te trekken: “c’est joli“. (Over het algemeen was ie wel tevreden, de enige uitzondering was toen ik bovengenoemde parka aanhad en vroeg wat een verschrikkelijk protestant iets ik in hemelsnaam had aangetrokken.) Toen ik een keer terugwierp dat het wel goed is met die recensies elke keer, antwoordde hij: “Maar je ziet er leuk uit, het zou toch zonde zijn er niets van te zeggen?”

En daar had ie wel een punt. Ik neem de moeite me te kleden, wilde ik dan liever dat dat nooit werd opgemerkt? Nuchtere Nederlanders, dit is waarschijnlijk een non-probleem voor jullie, maar zou je je moeten kleden om:

a. Comfortabel te zijn
b. Je identiteit te uiten
c. Je op een gepaste manier om de mensen aan je heen te tonen
d. Je lichaam te beschermen tegen de kou?

Ik denk er nog even over na terwijl ik mijn kleding klaar voor morgen…