Cheques

Er zijn heel veel dingen waar je je over kunt verbazen als je in Frankrijk gaat wonen. Een van die dingen is de cheque. Sinds kort schuilt er een nieuwe bewoner in mijn handtas: het chequeboekje.

‘Wat?!’ zegt u? Dit is inderdaad de reactie van menig buitenlander. Ja, hier betaalt men nog, en graag, met cheques.

Ik ontving mijn chequeboekje nog voordat ik mijn Franse pinpas had gekregen. Een pinautomaat kon ik nog niet gebruiken, maar wel kon ik in de supermarkt betalen door ter plekke mijn handtekening op een papiertje te zetten. Alleen leek me dit heel omslachtig en ouderwets, zodat ik liever eerst mijn buitenlandse rekeningen leeg tapte.

Hier kwam een einde aan toen ik mijn wilde inschrijven voor een yogacursus bij mij in de buurt: betalingen werden enkel geaccepteerd in cheques.

Aldus kwam ik langs met mijn inschrijvingsformulier en leeg chequeboekje, bij de inschrijfbalie. Zo moeilijk kan het niet zijn, een cheque invullen, dacht ik zo. Je moet ergens het bedrag noteren, en de ontvanger, en dan ergens je handtekening onder zetten. Maar de velden op de cheque zijn allerminst vanzelfsprekend en elke keer neigde ik in elk veld iets anders in te vullen. Na meerdere minuten verkeerde ik in een redelijke staat van verwarring en voelde ik me best wel incapabel: ik was kennelijk dus niet in staat om een cheque uitschrijven.

Helaas was de mevrouw achter de balie heel erg druk in overleg. Ik verontschuldigde me dat ik haar moest storen, maar ik had wat hulp nodig want ik wist niet hoe je de cheques moest invullen. “U bedoelt het inschrijvingsformulier?” vroeg ze met tegenzin, want ze had duidelijk geen zin dat dit lang ging duren. ‘Nee, dat heb ik ingevuld, het zijn de cheques die ik niet snap. Ik ben buitenlander ziet u, en woon hier nog niet zo lang…’

De vrouw keek me aan alsof ik een buitenaards wezen was. Verbouwereerd mompelde ze dat ze nu heel druk was maar dat ik morgen kon terug komen en dat ze me dan zou helpen met het invullen van de cheques. En richtte zich weer tot de twee heren die om haar aandacht vroegen.

Die avond vertel ik het verhaal een Fransman, die erom moet glimlachen. Hij haalt zijn chequeboekje tevoorschijn, legt uit wat je waar in moet vullen. Je moet het maar weten, die Fransen doen het natuurlijk al hun hele leven.

Gewapend met deze kennis keer ik de volgende dag terug naar het buurtcentrum. Dezelfde mevrouw zit achter de balie, maar deze keer zijn de mannen weg. ‘Sorry voor gisteren,’ zegt ze, ‘maar die mannen waren van de inspectie, vandaar dat ik zo kortaf was.’

Ik schrijf de cheques uit, we vullen het inschrijvingsformulier in en vanaf nu ik weet  ik met cheques kan betalen.