Mijn plek is aan het gangpad. Op de stoel naast mij is nog niemand neergestreken, maar dat gaat niet lang meer duren want een onzichtbaar iemand gooit van achteren verschillende objecten een voor een op de zitting van de stoel: een minilaptopje, een boterhamzakje met bruine boterhammen en mandarijntjes… mijn buurman is dus Nederlander.
En even later zie ik die buurman die zich in zijn stoelnummer had vergist, onmiskenbaar een Nederlander inderdaad: een licht geruit overhemd, een kortgeknipte, nuchtere kop. Zijn mondhoeken lijken niet tegen de zwaartekracht bestendig te zijn. Zodra we rijden slaat hij zijn uiterst kleine laptopje open en begint hij te tikken.
Bises de Paris ! 