Parijs staat bekend als een dure stad. Toch kun je met een beetje moeite les bonnes adresses vinden. Deze goeie adresjes worden graag onderling gedeeld en tussen goede vrienden bewaard. Les bonnes adresses vind je in allerlei categorieën. Zo ken ik bijvoorbeeld:
- Diverse restaurantjes waar je voor een redelijk bedrag (zegge 11 euros max) enorm veel en bovendien goed kan lunchen of dineren. Met name salades die vaak zoveel aardappelen, kaas, vlees (en ook enkele groenten) bevatten dat je jezelf belooft nooit meer te eten
- Een outlet waar jurkjes van standaardmerken voor € 12 worden verkocht in rommelige bakken
- Een buurtcafé waar je op zaterdagmiddag gratis couscous kan eten. Blijkbaar drinken de klanten er zo veel wijn bij dat het rendabel is
- Tweedehands boekwinkeltjes waar je vanaf €0,50 een roman kunt kopen, maar deze zijn er in overvloed en daardoor eigenlijk geen bonne adresse meer
- Elk zichzelf respecterend kledingmerk heeft een “stock” versie van z’n eigen winkel, waar kleding van vorige collecties wordt verkocht voor een iets beter te betalen bedrag
- Een parapharmacie gerund door Chinezen waar je beauty- en gezondheidsproducten voor goeie deals kan krijgen: drie voor de prijs van twee, de tweede voor de helft van de prijs.. Voor Nederlanders mag dit misschien niet zo bijzonder klinken, (Chineze) Parijzenaren staan hier braaf in een rij voor de kassa die altijd de hele winkel door gaat.
Maar tussen al die oplettendheid verliest men weleens de concentratie en geeft men – hop! – in een onverwacht moment teveel geld uit. Als je moe bent, even niet wil opletten, even geen zin hebt om het goedkoopste adresje te zoeken, of als je voor een keer puur voor de goede smaak wilt gaan. In een nonchalante bui bestel je iets wat je vindt dat je verdiend hebt, totdat die nonchalance plots verdwijnt als je een exorbitant hoge rekening te zien krijgt. Ik biecht zomaar enkele minder alerte momenten op:
- € 7,60 voor een warme chocolademelk in zomaar een café in het 16e arrondissement
- € 12 voor een potje thee op een zondagmiddag bij een befaamde theesalon
- € 40 voor een geurkaarsje
- € 7,30 voor een entrecôt voor één persoon bij de slager
- € 71 voor een rondje drankjes tijdens een avondje uit met vrienden
- € 99,42 aan vitamine c-tabletten, crèmetjes etc. bij de hierboven genoemde parapharmacie (al die deals bij elkaar werden toch opeens verrassend substantieel. Mààr ik heb nu wel biologische shampootjes tot tenminste het eind van het jaar in voorraad.)
- Niet nader te noemen bedragen voor een niet nader te noemen aantal kledingstukken
En zie hier het consumentisme Franse stijl: poenerig doen is niet chic, geld uitgeven gaat stiekem, per ongeluk, of met goede smaak als excuus. Nooit, maar dan ook nooit zou een Fransman met trots laten zien hoeveel geld hij uit geeft – dat is immers voor Amerikanen. Maar ondertussen spenderen Françaises kleine kapitalen aan potjes beautyproducten en haalt een beetje Fransman liever zijn kazen en wijnen bij een specialist dan bij de supermarkt, ook al heeft hij niet zo veel te besteden.
Het positieve van dit uitgavepatroon is dat het de wat kwakkelende economie overeind houdt. (Als geheel dan, niet per sé de balans van een Franse privé-rekening.) Als je de cijfers niet te veel bekijkt, lijkt alles wonderlijk te draaien hier.
Voor lieve Nederlanders die naar Parijs komen, het kan u overkomen dat u als budget-georienteerd persoon iets meer geld uit geeft dan verwacht. Baal daar niet te veel van, is mijn advies, het overkomt de besten en in het leven heb je immers niet alles onder controle. Zolang je de toeristententen weet te mijden kun je al spenderend stiekem even van iets onredelijks genieten. Toch een schuldgevoel? Dan vlucht u direct na de financiële aderlating naar een bonne addresse en drinkt u uw wijn in plaats van in een wijnbar als picnic aan een kade van de Seine. In Parijs bent u zowel arm als rijk.
Bises de Paris ! 