Parijs in augustus

“Paris en août” is een begrip. De straten zijn leeg, de helft van de boulangeries is dicht en de metro’s vullen zich met een bevolkingsgroep die de Parijzenaar bijna vreemd is: toeristen. Volledige, vrolijke, driekwartleggingdragende families die treuzelen bij de metropoortjes. Er spreekt opeens bijna niemand meer Frans.

Want hoewel Parijs natuurlijk het hele jaar door de meest bezochte stad ter wereld is, zijn de toeristen nu opeens heel zichtbaar. Alle Parijzenaars zijn in augustus namelijk met vakantie. In elk Europees land is augustus wel een rustigere maand dan andere, denk ik, maar in Parijs is het iets extreems. Het is alsof alle Parijzenaars op de hoogte zijn gebracht van iets verschrikkelijks, een uraniumlek of iets dergelijks, en met de zuiderzon zijn vertrokken. En niemand heeft de arme toeristen op de hoogte gebracht.

Naast deze toeristen zijn er ook nog enkele overblijvers: een paar gekken die niet het geld hebben om naar elders te vertrekken of liever op atypische momenten op vakantie gaan. Want voor dat laatste is wel wat te zeggen. Het heeft iets bevrijdends, die leegte. Eens niet een uur in de rij hoeven staan voor een expositie, een keer op een stoeltje kunnen zitten in de metro, of gewoon eens flink doorlopen in een straat die altijd druk is. Als ik er zo over nadenk, is Parijs in augustus opeens een normale stad.

Dit alles tot “la rentrée”, een zo mogelijk nog belangrijker begrip. Met dit woord wordt het moment aangegeven waarop alles weer begint: iedereen zich weer begint druk te maken, zich tussen de menigte doordringt om op tijd te zijn, alles weer belangrijk wordt. Tot die gekte is wedergekeerd, geniet ik nog even van een Paris tranquille..